Συννεφιές...

Τώρα ξέρω ότι η πιο αυθόρμητη αντίδραση σ' αυτά που θα γράψω θα είναι... "τι μας λες ρε φίλε, για έλα και δω που ψηνόμαστε να δεις τι καλά που είναι... τυχεράκια!!".

Είμαι σίγουρος.... Μιλάω με φίλους στην Ελλάδα και όλοι το ίδιο λένε. Καύσωνας. Αφόρητη ζέστη. Ιδρώτας. Δυσφορία. Κόλαση....

Εμένα όμως μου λείπει ο ήλιος!

Να ξυπνήσω και ν' ανοίξω το παράθυρο και να ναι γαλάζιος ο ουρανός! Να μην έχει σύννεφα!

Είναι κάμποσες μέρες τώρα που κάθε μέρα γκρίζο βλέπω και σύννεφα. Κοιτάω το ημερολόγιο και μετά τον ουρανό έξω και κάτι δε μου πάει καλά. Καλοκαίρι έχουμε γαμώτο! Τέλος Ιουνίου! Παααάλι συννεφιά; Και βροχή πολλές φορές...

Ίσως είναι τα (κάμποσα) χρόνια εδώ πάνω στη σκανδιναβία και οι πολλές μέρες που έχω περάσει με τέτοιο καιρό... δεν ξέρω... αλλά ρε παιδί μου, κάθε φορά που σηκώνομαι το πρωί και βλέπω ήλιο με φτιάχνει! Θυμάμαι Δεκέμβρη, Γενάρη στην Αθήνα να κάνει λιακάδες και όλοι να γκρινιάζουνε... "δεν είχαμε βροχές φέτος", "δεν είναι καλό για την παραγωγή", "θα κορακιάσουμε από την έλλειψη νερού το καλοκαίρι", "άντε να ρίξει καμια βροχούλα" και τέτοια... Κι εγώ στην καλύτερή μου! Άσε να δούμε λίγο ήλιο και γαλάζιο ουράνο βρε παιδί μου!

Τελικά είναι μεγάλο ψέμα ότι κάποια πράγματα τα συνηθίζεις με τον καιρό... Το αντίθετο συμβαίνει, εγώ αυτό πιστεύω! Μόνο αν έχεις μάθει σε μια κατάσταση (οποιαδήποτε κι αν είναι αυτή) από μικρός, αν έχεις μεγαλώσει μ' αυτήν, τη συνηθίζεις και τη μαθαίνεις. Αλλοιώς, όσο πιο πολύ σου λείπει τόσο την αποζητάς. Και αυτό πιστεύω ισχύει για όλα, όχι μόνο για τον ήλιο και τη ζέστη.

Κι εκεί βέβαια έρχεται ο (κατακαημένος) φίλος από την Ελλάδα και σου βάζει τις φωνές (βλ. παραπάνω).

Αλλά εγώ ρε παιδιά δεν λέω να καούμε... Χάθηκε ο ίσιος δρόμος, που λέει και η καμήλα; Λίγο καλοκαίρι θέλω να καταλάβω, κι ας μην ιδρώνω η ζεστένομαι. Ο καθένας ότι του λείπει επιθυμεί, θα μου πείτε. Σωστό. Αλλά στη λογική του "σκέψου τα χειρότερα" δε μπορώ να μπω... Το χω προσπαθήσει δηλαδή πολλές φορές και για πολλά θέματα, αλλά δεν... Και για να λέμε την αλήθεια το θεωρώ εντελώς κουτό να σκέφτεσαι πάντα τα χειρότερα για να αισθανθείς καλύτερα μ' αυτό που έχεις. Άμα δεν καλύπτονται οι επιθυμίες και οι ανάγκες σου γίνεται να σκέφτεσαι ότι "θα μπορούσε να ναι και χειρότερα" (να, δες τους άλλους στην Ελλάδα που πεθαίνουν απ' τη ζέστη!) και να αισθανθείς τυχερός; Ε όχι λοιπόν, δε γίνεται.



Ο άνθρωπος κοιτάζει πάντα το καλύτερο, όχι το χειρότερο. Και ζηλεύει το καλύτερο, δε χαίρεται που δεν έχει το χειρότερο. Και αυτό προσπαθεί να φτάσει. Αλλοιώς θα έμενε εκεί που είναι γιατί θα χαιρόταν που δεν είναι... χειρότερα.

Γι' αυτό και δε ζει στα σπήλαια ακόμα. Γιατί είναι ανικανοποίητος, κι όχι ικανοποιημένος.





Από που το ξεκίνησα και που το πήγα ε;

Και που να πιάσουνε κι οι ζέστες!

Έρως ανίκατε μάχαν...

Σαν πολύ "βαρύ" ποστ το πρώτο, ε;

Να πούμε και κάτι πιο ελαφρύ, χαμογελαστό, ανθρώπινο... Μετά τους δικτάτορες, τις εκτελέσεις και τα αέρια μουστάρδας....! :-)

Μετά το θάνατο, ο έρωτας...

Σήμερα το ηλεκτρονικό εορτολόγιο του υπολογιστή μου μού έδειξε οτι η 25η Ιουνίου είναι του Έρωτος...!

Τέτοια γιορτή ομολογώ δεν την ήξερα! Κάτι ανάλογο του Αγίου Βαλεντίνου στο ορθόδοξο εορτολόγιο;

Πιο καλά μου κάνει από τον εντελώς εμπορευματοποιημένο πια Άγιο Βαλεντίνο...

Εξ ου και η σχετική φωτό από ρωμαϊκό άγαλμα της Πομπηίας και όχι ο "πολυφορεμένος" φτερωτός μπέμπης...

Αν και έχω την εντύπωση ότι - στους αρχαίους Έλληνες τουλάχιστον - ο θεός Έρως εξέφραζε περισσότερα από αυτό που εννοούμε σήμερα όταν λέμε έρωτας...

Anyway... ευχές σε όλα τα ερωτευμενάκια, κάθε ηλικίας και φύλου, και τα γλυκαμένα και τα πικραμένα! :-)

Υποκρισίας το ανάγνωσμα....

Ελεύθερη μέρα σήμερα και πιάσαμε το διάβασμα...

"The Great War for Civilization", του Robert Fisk. Υπότιτλος: "The Conquest of the Middle East". Πρόκειται για το δυσκολότερο... πρότζεκτ που έχω πιάσει μέχρι τώρα σε βιβλίο - 1286 σελίδες!!! (καλό κουράγιο...). Ευτυχώς το βρήκα σε έκδοση τσέπης (όχι οτι χωράει σε τσέπη, δηλαδή...), γιατί το κανονικό με το σκληρό εξώφυλλο δεν υπάρχει περίπτωση να το διάβαζα, εκτός του οτι είναι πολύ ακριβότερο, είναι τόσο βαρύ που πρέπει να το διαβάζεις στο γραφείο!

Ο Fisk είναι Άγγλος δημοσιογράφος (απ' τους πιο γνωστούς) και πολλά χρόνια ανταποκριτής βρετανικών ΜΜΕ στη μέση ανατολή. Έκατσε λοιπόν και έγραψε ένα βιβλίο για την περιοχή βασισμένο στις γνώσεις και τις εμπειρίες του όλα αυτά τα χρόνια.

Ακόμα είμαι στην... αρχή (σελ 219!) αλλά είναι τρομερά ενδιαφέρον. Ο τύπος δεν έχει γράψει απλά τις αναμνήσεις του από τη θητεία του στη μέση ανατολή, αλλά ουσιαστικά βασισμένος σε αυτές έχει γράψει την πολιτική ιστορία της περιοχής τα τελευταία 25 χρόνια. Εκείνο που σε διακατέχει διαβάζοντάς το είναι κατά κύριο λόγο ένα αίσθημα επανάληψης της ιστορίας, πράγμα βέβαια που δε χάνει ευκαιρία να το τονίζει και ο ίδιος συνέχεια. Π.χ. οι αναλογίες και ομοιότητες της αμερικανικής κατοχής στο Ιράκ με τη σοβιετική κατοχή στο Αφγανιστάν και με τη βρετανική κατοχή στο Ιράκ μετά τον Α' παγκόσμιο πόλεμο (εκεί είναι πραγματικά εντυπωσιακές, σα να μην άλλαξε τίποτα). Φυσικά διακρίνεται σε όλο της το μεγαλείο η υποκρισία των δυτικών κυβερνήσεων, με την υποστήριξη του Σαντάμ στην αρχή του καθεστώτος του, με τα συμβόλαια και τους εξοπλισμούς κλπ και το... μώκο για τα ανθρώπινα δικαιώματα ενώ όλοι ήξεραν για τους βασανισμούς και τις εκτελέσεις. Μιλώντας και πιο προσωπικά, ο Fisk αναφέρεται (συγκεκριμένα και επώνυμα) σε αξιωματούχους της αμερικανικής κυβέρνησης αλλά και δημοσιογραφικά παπαγαλάκια τους, που όταν ο ίδιος εξέφρασε δημόσια την αντίθεσή του στην αμερικανική εισβολή στο Ιράκ, τον κατηγόρησαν ότι λειτουργεί σαν "υποστηρικτής και φερέφωνο του σανταμικού καθεστώτος", ενώ όταν αυτός έγραφε 20 χρόνια πριν για βιασμούς βασανιστήρια και εκτελέσεις από τους ανθρώπους του Σαντάμ, ο Ράμσφελντ έσφιγγε το χέρι του "Προέδρου" και έκλεινε συμφωνίες για εξοπλισμούς!

Με εντυπωσίασε ιδιαίτερα η αναφορά στον τρόπο που αντιμετώπισαν οι Βρετανοί τις αναταράξεις και τις ένοπλες εξεγέρσεις που αντιμετώπισαν (και αυτοί...) αφού ανέλαβαν την... "προστασία" του Ιράκ στις αρχές της δεκαετίας του '20. Μαζικοί βομβαρδισμοί των "άτακτων" περιοχών (περιοχών, όχι ενόπλων!) με πολλά άμαχα θύματα. Αλλά όχι μόνο! Η "αυτοκρατορία" έκανε και χρήση χημικών αερίων (φρέσκα φρέσκα από τον πόλεμο ενάντια στους Γερμανούς). Αντιγράφω επί λέξη από το βιβλίο: "In Iraq, Churchill urged the use of mustard gas, which has already been employed against Shia rebels in 1920. He wrote to Air Marshal Sir Hugh Trenchard, Chief of the Air Stuff, that "you should certainly proceed with the experimental work on gas bombs, especially mustard gas, which would inflict punishment upon recalcintrant natives without inflicting grave injury upon them"". Ήταν τέτοια η κτηνωδία, που, όπως λέει ο Fisk, ένας από τους υψηλόβαθμους αξιωματικούς της RAF παραιτήθηκε από το πόστο του για να μη συνεχίσει να δολοφονεί γυναικόπαιδα...

Θα μου πείτε... λες και δεν τα ξέραμε όλα αυτά...
Σίγουρα. Μην ξεχνάμε όμως ότι ειδικά στο δυτικό κόσμο (όπου και απευθύνεται το βιβλίο του Fisk - δεν το γραψε για Έλληνες...) είναι πολύς ο κόσμος που δεν τα ξέρει ή που ίσως αποπροσανατολίζεται από τα παπαγαλάκια που λέγαμε παραπάνω (ενώ στην Ελλάδα δε συμβαίνουν αυτά, εμάς δε μας δουλεύει κανείς, είμαστε ξύπνιοι... τέλοσπάντων, άλλο θέμα, μεγάλο, μην το πιάσουμε τώρα). Άλλωστε οι δυτικές κυβερνήσεις είναι που ευθύνονται για πάρα πολλά από αυτά τα γεγονότα...

Αλλά ο ένας που σκοτώνει αμάχους με "πειράματα" χημικών αερίων να είναι "ανθρωπόμορφο τέρας" (είναι!) και ο άλλος "πατερας της νίκης" και "ιστορικός ηγέτης" και να δίνουμε το όνομά του σε πλατείες και δρόμους;;;
Μα'στα...


Όπως είπα είμαι ακόμα στην αρχή. Έτσι κι αλλοιώς δεν κάνουμε βιβλιοκριτική εδώ (ο Θεός να με φυλάει!), εντυπώσεις γράφουμε...
Μπορεί και να επανέλθω αργότερα με περισσότερα σχόλια....

new kid on the blog....

να μάθουμε λίγο τη γειτονιά και επανερχόμαστε δριμύτεροι...