Η ψήφος των ομογενών

Διάβασα εδώ και άκουσα στις ειδήσεις ότι συζητείται να δοθεί η δυνατότητα στους Έλληνες μόνιμους κάτοικους του εξωτερικού να ψηφίζουν στις εθνικές εκλογές. Η πρόθεση μάλλον ακούγεται θετική ως πρώτη εντύπωση αλλά πιστεύω πως είναι πολύ λανθασμένη και παράλογη, για δύο λόγους:
Πρώτον, δεν πιστεύω ότι άνθρωπος που ζει μακριά από την Ελλάδα μπορεί να έχει πλήρη και σωστή πληροφόρηση τόσο για την γενικότερη κατάσταση στην Ελλάδα (οικονομική, πολιτική, κοινωνική) όσο και για τις θέσεις των κομμάτων σχετικά με την αντιμετώπισή της. Ξέρω ότι υπάρχει αντίλογος σε αυτό: με την τηλεόραση, το ίντερνετ, την επαφή με φίλους και συγγενείς κλπ μπορεί κάποιος να μάθει πολλά για το τι συμβαίνει στην Ελλάδα - το ξέρω κι από πρώτο χέρι. Παρόλα αυτά νομίζω ότι σωστή εικόνα για τα πράγματα δε μπορείς να σχηματίσεις μόνο με την εξ αποστάσεως πληροφόρηση - και στις περισσότερες των περιπτώσεων οι Έλληνες ομογενείς έχουν μάλλον λανθασμένη εικόνα για την ελληνική πραγματικότητα. Το έχω διαπιστώσει αρκετές φορές και από προσωπική επαφή με κάποιους. Κακά τα ψέματα, δεν μπορείς να κρίνεις την κατάσταση σε μια χώρα μόνο από τις εφημερίδες, τη δορυφορική ΕΡΤ (αυτό κι αν είναι μια πονεμένη ιστορία, είναι καιρός που θέλω να γράψω γι αυτό το "υπέροχο" πρόγραμμα...) και τις 2-3 βδομάδες που έρχεσαι το καλοκαίρι για διακοπές (και με ένα μάτσο ντόλαρς στην τσέπη...). Θα πει κανείς ότι και πολλοί (δυστυχώς πάρα πολλοί...) Έλληνες που ζουν στην Ελλάδα δεν έχουν και πολύ καλύτερη πληροφόρηση, μόνο ότι βλέπουν στα "κανάλια". ΄Και πάλι όμως δεν είναι το ίδιο, έχουν τη δυνατότητα να ανοίξουν τα μάτια τους και να κρίνουν από πρώτο χέρι - οι Έλληνες του εξωτερικού δεν έχουν καν τη δυνατότητα. Και μιλάω κυρίως για τους ομογενείς που έχουν αφήσει τη χώρα εδώ και χρόνια και/ή θα παραμείνουν μακριά για χρόνια ακόμα.
Κι εδώ έρχομαι στο δεύτερο και σημαντικότερο λόγο: πώς είναι δυνατόν να δέχεται η Πολιτεία αυτός που ζει στη Νέα Υόρκη πχ να κρίνει ποιος θα κυβερνήσει αυτόν που ζει στην Αθήνα; Γιατί τον Αθηναίο θα κυβερνήσει όποιος βγει όχι το Νεοϋορκέζο! Μου φαίνεται εντελώς παράλογο και άδικο. Και δε μιλάμε για δυο-τρεις νοματαίους που δε κάνουν και καμια μεγάλη διαφορά στο αποτέλεσμα... Δεν ξέρω ακριβώς πόσοι είναι οι μόνιμοι κάτοικοι εξωτερικού με ελληνική υπηκοότητα αλλά το νούμερο πρέπει να 'ναι εξαψήφιο σίγουρα... Μιλάμε δηλαδή για ένα σεβαστό κομμάτι του εκλογικού σώματος το οποίο "παρακολουθεί" εξ αποστάσεως την προεκλογική διαδικασία, για να ψηφίσει στη συνέχεια μια κυβέρνηση που θα κυβερνήσει τους... άλλους στην πατρίδα! Πιο δίκαιο θα μου φαινόταν να ψηφίζουν στις ελληνικές εκλογές ξένοι μετανάστες που ζουν και εργάζονται στην Ελλάδα χωρίς να είναι Έλληνες υπήκοοι (απ' όσο ξέρω τουλάχιστον δεν ψηφίζουν - ή κάνω λάθος;) παρά άνθρωποι που ζουν χρόνια ολόκληρα στο εξωτερικό και δεν πρόκειται να γυρίσουν παρά μόνο όταν πάρουν σύνταξη, και αν... (δε μιλαω για αυτούς που σπουδάζουν η δουλεύουν έξω για κανα δυο χρόνια - άλλωστε αυτοί δε λογαριάζονται για μόνιμοι κάτοικοι εξωτερικού αν δεν κάνω λάθος). Μόνο για τον τόπο που ζεις μπορείς να έχεις ολοκληρωμένη άποψη και το δικαίωμα να αποφασίζεις τις τύχες του.
Προσωπικό παράδειγμα: πριν από κάποια χρόνια τελειώνοντας το διδακτορικό στη Σουηδία έτυχε να γίνει το δημοψήφισμα για το αν οι Σουηδοί θα μπουν στην ευρωζώνη ή όχι. Με μεγάλη μου έκπληξη τότε διαπίστωσα ότι μου είχαν ρίξει κι εμένα το σχετικό φυλλάδιο για να ψηφίσω (προφανώς επειδή είχα ήδη κάποια χρόνια στη χώρα - παρότι δεν είχα την υπηκοότητα). Τότε ετοιμαζόμουν να φύγω πίσω για Ελλάδα. Βέβαια οι Σουηδοί δεν το ήξεραν αυτό και καλώς σκεπτόμενοι μου επέτρεψαν να ψηφίσω, αφού με αφορούσε κι εμένα άμεσα το θέμα ως εργαζόμενο στη Σουηδία. Το σκέφτηκα λίγο και αποφάσισα να μην πάω να ψηφίσω, (παρότι είχα άποψη για το θέμα) ακριβώς γιατί μου φάνηκε άδικο και κοροιδίστικο από ηθική άποψη να συμμετάσχω στη λήψη μιας τόσο σημαντικής απόφασης γι αυτούς και μετά απο ένα μήνα να μετακομίσω για πάντα! Αυτούς αφορούσε, αυτοί έπρεπε να αποφασίσουν κι όχι εγώ. Και ήμουν μόνο μία ψήφος ε; Ψύλλοι στ' άχυρα.... Οι πολλές χιλιάδες Έλληνες του εξωτερικού θα σκεφτούν έτσι; Και μόνο για "συναισθηματικούς" λόγους, πιστεύω πως όχι...

Να το τελειώσω με σχετικό ξεκαρδιστικό σκετσάκι που είχα δει στους Α.Μ.Α.Ν. πριν από χρόνια κι ακόμα το θυμάμαι... Ήταν το 2004 λίγο πριν τις εκλογές. Το ΠΑΣΟΚ του Σημίτη στον πάτο τότε στις δημοσκοπήσεις, πολύ κράξιμο από τον κόσμο. Ο Κανάκης παριστάνει το ρεπόρτερ που βγαίνει στο δρόμο να κάνει "σφυγμομέτρηση" της κοινής γνώμης και καλά... Πετυχαίνει έναν περαστικό (Καλυβάτσης) και τον ρωτάει:
-Εσείς κύριε τι θα ψηφίσετε στις εκλογές που έρχονται;
-Εγώ; λέει ο Καλυβάτσης. ΠΑΣΟΚ κύριέ μου!
-Γιατί;
Κι αρχίζει ο Καλυβάτσης... Με φωνή, ένταση και... πάθος!
-Γιατί κυριέ μου με το ΠΑΣΟΚ τόσα χρόνια άλλαξε η ζωή μας! 20 χρόνια ΠΑΣΟΚ, έχουμε σχολεία, έχουμε λεφτά, έχουμε υγεία, νοσοκομεία, έχουμε δρόμους, έχουμε ασφάλεια, δεν έχουμε ληστείες, έχουμε ασφάλιση, συντάξεις, επικρατεί παντού αξιοκρατία, ευημερία κυριέ μου, ΕΥΗΜΕΡΙΑ!!
Ο "ρεπόρτερ" εν τω μεταξυ έχει μείνει κάγκελο όση ώρα ακούει όλα αυτά και στο τέλος ψελίζει την πρώτη φράση που του έρχεται πολύ φυσικά στο μυαλό...
-Μα... που ζείτε κύριε;;
-Στη Γερμανια!

Pendulum

Διακοπές.... Όπερ για μας τα ξενιτεμένα σημαίνει επιστροφή, αραλίκι, αγαπημένα πρόσωπα και... ώρα για διάβασμα φυσικά! Ειδικά τα Χριστούγεννα, που για μένα τουλάχιστον σημαίνει πιο πολύ μέσα παρά έξω... Φέτος βρήκα το χρόνο και τη διάθεση να κάνω κάτι που ήθελα πολύ καιρό τώρα: να μαζέψω τα βιβλία που είχα αγοράσει εδώ και χρόνια, και τα οποία βρίσκονταν ατάκτως ερριμένα σε διάφορα σημεία του πατρικού μου. Έτσι ξαναβρήκα και θυμήθηκα κάποια βιβλία που είχα διαβάσει χρόνια πριν (και κάποια που δεν είχα διαβάσει, για να ‘μαι ειλικρινής...). Σήμερα τελείωσα ένα βιβλίο που είχα διαβάσει κάπου... 15 χρόνια πριν, αν θυμάμαι καλά! Το εκκρεμές του Φουκώ, του Ουμπέρτο Έκο.

Εγώ με τον Έκο έχω ιστορία... Το πρώτο του βιβλίο (στα μυθιστορήματα αναφέρομαι) που διάβασα ήταν Το όνομα του ρόδου πριν απο... χμ... 16-17 χρόνια... Μαθητής ήμουν ακόμα στο λύκειο (και πάλι σε διακοπές Χριστουγέννων το διάβασα). Εντυπωσιάστηκα, μου άρεσε πάρα πολύ και παραμένει ένα απο τα αγαπημένα μου μυθιστορήματα. Εντυπωσιασμένος λοιπόν από το πρώτο πήρα και το δεύτερο μυθιστόρημά του όταν κυκλοφόρησε, Το εκκρεμές του Φουκώ. Ε, λοιπόν, ξεκίνησα να το διαβάζω ίσα με... 3 φορές! Αλλά το βαριόμουν και το άφηνα. Δε θυμάμαι ακριβώς τι δε μου άρεσε, μάλλον το έβρισκα λίγο πολύπλοκο, βαρετό και με πλοκή περίεργη... κάτι τέτοιο. Θυμάμαι είχα μιλήσει και με μια φίλη και συμφοιτήτριά μου που το χε διαβάσει και μου μιλούσε με τα καλύτερα λόγια (κάτι τέτοιο: "οι πρώτες 100 σελίδες είναι βαρετές, μετά είναι πολύ ωραίο!"). Ε, με τα πολλά έκατσα κι εγώ και το διάβασα! Θυμάμαι ότι ζορίστηκα να το τελειώσω (τώρα πια δεν τα κάνω αυτά...) και δε μου άρεσε. Όπως επίσης, τώρα που το ξανάπιασα στα χέρια μου δε θυμόμουν και πολλά από το βιβλίο. Πέρασε και δεν ακούμπησε που λένε. Το πιο ωραίο είναι ότι μετά Το εκκρεμές αγόρασα και το τρίτο κατά σειρά μυθιστόρημα του Έκο που κυκλοφόρησε, Το νησί της προηγούμενης μέρας. Αυτή ήταν η οριστική απογοήτευση...! Το ξεκίνησα, αλλά δεν έφτασα ούτε στην σελίδα 100. Τα βιβλία που δεν έχω διαβάσει που έλεγα παραπάνω…
Περιττό να πω ότι από τότε δεν αγόρασα άλλο από τα μυθιστορήματα που εξέδωσε ο Έκο. Παρέμεινα με τις άριστες εντυπώσεις μου από Το όνομα του ρόδου.

Τώρα όμως Το εκκρεμές μου κίνησε το ενδιαφέρον και την περιέργεια και πάλι. Έτσι κι αλλοιώς δε θυμόμουνα και πολλά, οπότε το ξανάρχισα. Το τελείωσα μέσα σε τρεις μέρες! Συναρπαστικότατο! Καμία σχέση με την εντύπωση που μου είχε κάνει τότε… Την ιστορία του βιβλίου αφηγείται ο Καζαουμπόν, ένας απόφοιτος Φιλοσοφίας που εργάζεται σε έναν εκδοτικό οίκο, όπου μαζί με δύο φίλους και συνεργάτες του έρχονται σε επαφή με διάφορους τύπους που ασχολούνται με κάθε είδους μυστικές και απόκρυφες εταιρίες και ομάδες. Στην ουσία πρόκειται για δύο εκδοτικούς οίκους που ανήκουν στον ίδιο εκδότη: ο ένας είναι «κανονικός», ενώ ο άλλος είναι μια πανέξυπνη μηχανή που έχει στήσει ο εκδότης. Έρχεται σε επαφή με κάθε είδους ψώνια που θέλουν να εκδόσουν ένα μυθιστόρημα, μια ποιητική συλλογή κτλ, όχι γιατί έχουν καμία αξία ως λογοτέχνες αλλά για να ικανοποιήσουν τον εαυτό τους ή για να το μοιράσουν στους φίλους ή τους συγγενείς τους. Με τη σωστή «καθοδήγηση» από τον εκδότη-γάτα τελικά καταλήγουν να πληρώνουν οι ίδιοι την έκδοση του βιβλίου τους και μετά από ένα διάστημα να αγοράζουν και όλα τα αντίτυπα που έμειναν απούλητα! (που είναι και τα περισσότερα…). Κάποια στιγμή λοιπόν οι τρεις φίλοι αρχίζουν να δέχονται και να αξιολογούν ένα σωρό χειρόγραφα από διάφορους πιθανούς και απίθανους τύπους που ασχολούνται με τον αποκρυφισμό, με μυστικές εταιρίες και με θεωρίες συνομωσίας. Αρχίζουν να ασχολούνται όλο και περισσότερο με αυτό τον κόσμο του αποκρυφισμού και κάποια στιγμή, σαν ένα διανοητικό παιχνίδι, αρχίζουν να δημιουργούν μια δικιά τους θεωρία η οποία «υποτίθεται» εξηγεί ουσιαστικά όλη την παγκόσμια ιστορία, αλλά όχι με τους όρους της «επίσημης» ιστορίας που μαθαίνουμε όλοι, αλλά της «κρυφής» που μόνο λίγοι «πεφωτισμένοι» γνωρίζουν. Κι εκεί γίνεται το σώσε! Από το βιβλίο παρελαύνουν Ναΐτες, Ροδόσταυροι, μασόνοι, Ασσασίνοι, Πάπες, βασιλιάδες, αλχημιστές, επιστήμονες, η Καββάλα, ο μεσαίωνας, οι σταυροφορίες, η αναγέννηση, το βυζάντιο, οι άραβες, οι ναζί, οι εβραίοι, το ολοκαύτωμα…. και όλες οι πιθανές σχέσεις μεταξύ τους…! Οι τρεις φίλοι επινοούν το «Σχέδιο», το οποίο υποτίθεται εξηγεί ποιοι πραγματικά κινούν τα νήματα της ιστορίας και τι είναι αυτό που τους λείπει να μάθουν για να αποκτήσουν τελικά τη μεγαλύτερη ισχύ στον κόσμο. Εκεί κάπου μπλέκει η κατάσταση εξαιτίας μιας γυναίκας (τι άλλο περιμένατε…;) με την οποία είναι ερωτευμένος ο ένας (τουλάχιστον…) από την παρέα αλλά αυτή φλερτάρει και με έναν από τους «αποκρυφιστές» με τους οποίους ο εκδοτικός οίκος συνεργάζεται. Ο ζηλιάρης λοιπόν για να εκδικηθεί τον αντίζηλο του τού ανακοινώνει σοβαρά την ύπαρξη του «Σχεδίου» ώστε να τσιμπήσει το δόλωμα και να αρχίσει να ψάχνει το κομμάτι που λείπει από το παζλ. Ενώ φυσικά το παζλ είναι μια ανοησία και μισή… Σε αυτό όμως το σημείο η ιστορία παίρνει αναπάντεχη τροπή για το φίλο μας γιατί ο… αποκρυφιστής το παίρνει πολύ σοβαρά και αντιδρά απρόβλεπτα. Δε λέω περισσότερα…
Το βιβλίο μου θύμισε αμέσως τον Κώδικα Νταβίντσι του Νταν Μπράουν. Όχι γιατί μοιάζουν στην ουσία τους… Αλλά γιατί ο Έκο στην ουσία διακωμωδεί ανθρώπους σαν τον Μπράουν (ή μάλλον τους αναγνώστες του που έκαναν το βιβλίο τέτοια επιτυχία – ο Μπράουν μια χαρά μπίζνα έκανε με το βιβλίο του) και γενικά όλους αυτούς που ψάχνουν να βρουν μυστικές συνομωσίες και σκοτεινούς ανθρώπους. Κατά τη γνώμη μου το βιβλίο παρουσιάζει (και διακωμωδεί, επιμένω) την ανάγκη πολλών, πάρα πολλών ανθρώπων να αναζητούν μιαν «Αλήθεια» πίσω από την πραγματικότητα που βλέπουν με τα μάτια τους – και μάλιστα όσο πιο περίπλοκη και δυσνόητη είναι η «Αλήθεια» αυτή που τους προσφέρεται τόσο πιο διατεθειμένοι είναι να την πιστέψουν. Και φυσικά δείχνει πόσο εύκολο είναι να δημιουργηθούν τέτοιες «Αλήθειες» από οποιονδήποτε και να γίνουν πιστευτές…
Το βιβλίο έχει πολύ χιούμορ και συζητάει πολλές αλήθειες για το πώς σκεφτόμαστε (ή δεν σκεφτόμαστε…). Μου θύμισε επίσης –σε ορισμένα σημεία μόνο - και άλλα δυο βιβλία, τη Νοσταλγία των Δράκων του Δημοσθένη Κούρτοβικ, όπου βρίσκουμε κι εκεί «μυστικές» ομάδες που επιβιώνουν διαχρονικά και μάλιστα ανταγωνίζονται λυσσωδώς μεταξύ τους, καθώς και τη Δημιουργία του Χαρι Μούλις, όπου κι εκεί βρίσκουμε την αντιστοιχία ανάμεσα στο Λόγο του Θεού όπως εκφράζεται με λέξεις στα ιερά βιβλία και στο… DNA, το οποίο υποτίθεται περιέχει το νόημα της ζωής, κι αυτό γραμμένο σε «λέξεις» και «γράμματα», δηλαδή τις 4 βάσεις G, A, T και C. Αυτή βέβαια ως βιολόγος τη βρίσκω υπερβολικά «λογοτεχνική» μεταφορά, αλλά να μην πω περισσότερα…

Όσο για το πόσο διαφορετικά είδα το βιβλίο τότε και τώρα…. νομίζω δείχνει ξεκάθαρα τη σημασία της στιγμής που θα ασχοληθούμε με ένα βιβλίο…

Τώρα σκέφτομαι να αρχίσω και το Νησί της προηγούμενης μέρας…. ;-)

Με κάθε σεβασμό...

"Αν μπορούσα να επιλέξω, χωρίς να δείχνω ασέβεια στο πρόσωπό του, θα ήθελα να κληρωθούμε με τον Παναθηναϊκό. Παρόλα αυτά, στο Champions League, αργά ή γρήγορα, θα έρθουν τα πραγματικά δύσκολα παιχνίδια"

Αν μπορούσα να προτείνω, χωρίς να δείχνω ασέβεια στο πρόσωπο του αθλητικού διευθυντή και βετεράνου ποδοσφαιριστή κ Mijatovic καθώς και στον ιστορικό σύλλογο που εκπροσωπεί, θα ήθελα να του συστήσω να επικοινωνήσει με τον προπονητή της "F.C. Internazionale Milano" κ. Jose Mourinho για περαιτέρω πληροφορίες που πιθανόν να του φανούν χρήσιμες στις δημόσιες τοποθετήσεις του.

Ευχαριστώ.

Γράψτο όπως στο λέω...

«Ο Δήμος σας διοργανώνει μια εκδήλωση με θέμα την παράδοση. Ως εκπρόσωπος της μαθητικής σας κοινότητας, αναλάβατε τη σύνταξη ενός κειμένου που θα εκφωνηθεί στην εκδήλωση. Σε αυτό να αναφέρετε τις αιτίες για τις οποίες πολλοί νέοι σήμερα έχουν απομακρυνθεί απο την παράδοση και να προτείνετε τρόπους επανασύνδεσής τους με αυτήν.»

Σε περίπτωση που γράψετε ότι δεν είναι αναγκαστικά κακό που έχουν απομακρυνθεί οι νέοι από την παράδοση (ακόμα και αν αυτό είναι που πραγματικά πιστεύετε ή ακόμα κι αν έχετε τα σχετικά επιχειρήματα) πρέπει να γνωρίζετε ότι η έκθεσή σας θα θεωρηθεί "εκτός θέματος" και ως εκ τούτου θα βαθμολογηθεί αναλόγως.

Ελπίζω να δόθηκε και αυτή η διευκρίνηση στα παιδιά, μη την πατήσει κανένα και νομίζει ότι στην "έκθεση ιδεών" μπορεί να γράψει τις απόψεις του. Απλά να επιχειρηματολογήσει υπέρ των απόψεων της επιτροπής που έβαλε το θέμα. Όποιος επιχειρηματολογήσει καλύτερα παίρνει και τον καλύτερο βαθμό...

Simple.

Wattafuck!

Τέταρτη στον κόσμο η Ελλάδα στις εισαγωγές όπλων....!
Το διάβασα εδώ και βρήκα τα στοιχεία εδώ.
Τις περισσότερες εισαγωγές όπλων παγκοσμίως την περίοδο 2003-2007 έχει κάνει η Κίνα, δεύτερη η Ινδία, τρίτη θέση τα... Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και στην τέταρτη θέση μαντέψτε ποιος...
Ακολουθούν: Νότια Κορέα, Ισραήλ (ναι, ναι!), Αίγυπτος, Αυστραλία, Τουρκία κλπ. Όλα τα καλά παιδιά από σπίτι.

Με τις υγείες μας και σ'ανώτερα!

Η στατιστική του SIRPI δε βασίζεται στο κόστος των οπλικών συστημάτων αλλά σε αριθμό. Πόσα αεροσκάφη, πόσες φρεγάτες, πόσους πυραύλους, πόσα ραντάρ κλπ, όχι πόσο πήγε το μαλλί.

Αν υπολόγιζε και τα ποσά που βάλαν στην τσέπη τους οι μεσάζοντες για να γίνουν οι αγοραπωλησίες δε χαναμε την πρώτη θέση ούτε με... σφαίρες.

Παραμύθι χωρίς όνομα

Μια φορά και έναν καιρό ήταν μια Χώρα μακρινή, μεγάλη και με πολλούς κατοίκους. Σε αυτή τη μεγάλη Χώρα ζούσαν άνθρωποι πολύ διαφορετικοί μεταξύ τους. Δε μιλούσαν όλοι την ίδια γλώσσα, ούτε πίστευαν στον ίδιο Θεό, ούτε είχαν την ίδια καταγωγή, αλλά η ζωή τους κυλούσε ήρεμα και ειρηνικά. Πριν από πολλά χρόνια αναγκάστηκαν δια της βίας να ανήκουν όλοι στην ίδια Χώρα, αλλά ο καθένας ζούσε στο χωριό του, με την οικογένεια, τη ζωή και μικροπροβλήματά του και αυτό ήταν που τους ένοιαζε περισσότερο από όλα. Πολλοί μιλούσαν περισσότερες από μια γλώσσες ώστε να μπορούν εύκολα να συνεννοούνται με όλους. Ο Βασιλιάς που τους κυβερνούσε είχε αξιωματούχους σε όλες τις γωνιές της χώρας, που μιλούσαν τις διάφορες γλώσσες και έτσι εξασφάλιζε ότι όλοι πλήρωναν τους φόρους τους σε αυτόν και υπήρχε ειρήνη και τάξη στη χώρα – αυτό άλλωστε τον ενδιέφερε κι αυτόν, και όχι σε τι Θεό πίστευε ο καθένας απ’τους υπηκόους του. Βέβαια και ο Βασιλιάς μιλούσε μια από τις γλώσσες και πίστευε σε έναν Θεό, και αυτή η γλώσσα και θρησκεία έγινε η επίσημη στη Χώρα, αλλά ο καθένας στο Βασίλειό του μπορούσε να πιστεύει ό,τι ήθελε και να μιλάει σε όποια γλώσσα ήθελε.

Η ζωή κυλούσε ήρεμα και ειρηνικά για πολλά χρόνια, όσο η Χώρα ήταν δυνατή και πλούσια. Επειδή όμως όλα σ’αυτό τον κόσμο έχουν τον κύκλο τους, ήρθε και ο καιρός που ο πλούτος άρχισε να λιγοστεύει. Οι συμμαχίες του Βασιλιά με άλλους δυνατούς βασιλιάδες τριγύρω άρχισαν να αδυνατίζουν και η οικονομική δύναμη της χώρας εξασθένησε. Σιγά σιγά άρχισε να επηρεάζεται και η καθημερινή οικονομία των κατοίκων της χώρας, οι φόροι αυξήθηκαν και άρχισε η γκρίνια. Τότε βρέθηκαν κάποιοι που θυμήθηκαν ότι όλοι αυτοί οι λαοί που ζούσαν σήμερα στη Χώρα ήταν πολύ διαφορετικοί μεταξύ τους και βρέθηκαν να είναι υπήκοοι του ίδιου Βασιλιά με το ζόρι. Εκείνοι μάλιστα που γκρίνιαζαν περισσότερο ήταν αυτοί που μιλούσαν άλλη γλώσσα από την επίσημη του Κράτους και πίστευαν σε άλλη θρησκεία από την καθιερωμένη στο Βασίλειο. «Τι δουλειά έχουμε Εμείς να είμαστε στην ίδια Χώρα με Αυτούς, Αυτοί έχουν την εξουσία στη χώρα και εμάς μας καταπιέζουνε, βλέπετε που δεν έχουμε να φάμε; Αυτοί τα κρατάνε όλα για τον εαυτό τους!» έλεγαν. Βέβαια δεν ήταν αυτός ο λόγος που δεν είχαν να φάνε, αλλά ο κόσμος δε μπορούσε να καταλάβει τις πραγματικές αιτίες των προβλημάτων του και η πιο εύκολα κατανοητή αιτία φάνταζε αυτή. Έτσι, σιγά σιγά η γκρίνια μετατράπηκε σε δυσφορία και στη συνέχεια σε αντίδραση, ακόμα και βίαιη. Οι κάτοικοι ενός μικρού κομματιού της Χώρας έφτιαξαν ένα μικρό, λίγο πολύ αυτοσχέδιο επαναστατικό στρατό και άρχισαν ανταρτοπόλεμο με τις επίσημες δυνάμεις του κράτους με σκοπό την «απελευθέρωση» όπως την έλεγαν, δηλαδή να γίνουν ανεξάρτητοι από το Βασιλιά και να αποσχιστούν από τη Χώρα του.

Στο εξωτερικό της Χώρας οι άλλοι Βασιλιάδες παρακολουθούσαν με πολύ ενδιαφέρον τα γεγονότα στη μεγάλη αυτή Χώρα. Κάποιοι από αυτούς θορυβήθηκαν, είτε γιατί είχαν και αυτοί λαούς διαφορετικούς στη δική τους χώρα και φοβήθηκαν ότι θα αντιμετωπίσουν παρόμοια προβλήματα αργά ή γρήγορα, είτε γιατί ο Βασιλιάς της Χώρας ήταν πιστός τους σύμμαχος και δεν ήθελαν να δούν αυτόν ή τη Χώρα του αποδυναμωμένους. Άλλοι Βασιλιάδες που δεν τα πήγαιναν τόσο καλά με το Βασιλιά τελευταία, σκέφτηκαν ότι αυτή ήταν μια καλή ευκαιρία να τον ξεφορτωθούν. Ακόμα καλύτερα, να βοηθήσουν να ανεξαρτητοποιηθεί το μικρό αυτό κομμάτι της Χώρας και να γίνει μια μικρή χώρα που θα μπορούν καλύτερα να ελέγχουν. Έτσι, οι ξένοι Βασιλιάδες χωρίστηκαν στα δυο – κάποιοι υποστήριξαν ανοιχτά το Βασιλιά, λέγοντας ότι πρέπει να προστατευτεί η ειρήνη στην περιοχή και να μην υπάρξουν αλλαγές στα σύνορα των χωρών και να προστατευτούν οι διεθνείς συνθήκες που τα καθορίζουν, ενώ άλλοι υποστήριξαν ανοιχτά τους επαναστάτες κατοίκους της Χώρας, λέγοντας ότι έχουν το δικαίωμα να ανεξαρτητοποιηθούν και ότι ο κάθε λαός έχει το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης και της ελευθερίας. Αυτοί οι τελευταίοι μάλιστα τόνιζαν και την ανθρωπιστική πλευρά του θέματος, δίνοντας μεγάλη δημοσιότητα σε κάποιες περιπτώσεις βίαιης καταστολής των αντιδράσεων των κατοίκων από το στρατό του Βασιλιά. Οι περιπτώσεις αυτές ήταν αληθινές, και η δημοσιοποίησή τους στις χώρες των άλλων Βασιλιάδων προκάλεσε φρίκη στους λαούς τους και κύμα μεγάλης συμπάθειας προς τους καημένους επαναστάτες που αγωνίζονται για την ανεξαρτησία τους και σφαγιάζονται αλύπητα από το στρατό του Βασιλιά. Εκείνο όμως που δεν έβγαινε τόσο προς τα έξω ήταν ότι και οι επαναστάτες έκαναν εγκλήματα, και μάλιστα σε πολλές περιπτώσεις με θύματα αμάχους, απλά αυτά ήταν λιγότερα για τον απλούστατο λόγο ότι οι «αντάρτες» δεν είχαν τόσα μέσα και οπλισμό όσο ο επίσημος στρατός κι έτσι οι δυνατότητές τους ήταν πιο περιορισμένες.

Με τον καιρό η κοινή γνώμη στις χώρες των Βασιλιάδων που υποστήριζαν την ανεξαρτησία της μικρής επαναστατημένης περιοχής στράφηκε πλήρως εναντίον του Βασιλιά και της καταστολής της επανάστασης από το στρατό του και οι Βασιλιάδες αυτοί (αφού φρόντισαν να ενισχύσουν – ή ισως και να κατευθύνουν - τα αισθήματα των λαών τους προς αυτή τη συμπάθεια) έφτασαν στο σημείο να υποστηρίξουν τον αγώνα της μικρής αυτής περιοχής τόσο ανοιχτά ώστε έστειλαν – απροκάλυπτα πια – δικό τους στρατό στην περιοχή για να βοηθήσει τους επαναστάτες. Η επίσημη αιτία για την αποστολή στρατευμάτων ήταν φυσικά ανθρωπιστικοί λόγοι, η προστασία της ζωής και των δικαιωμάτων τους από τον πανίσχυρο και αδίστακτο Βασιλιά. Κάποιοι άλλοι Βασιλιάδες επέμειναν πως η περιοχή αυτή δεν έπρεπε να αποσχιστεί απο τη Χώρα και πως η εξέλιξη αυτή θα έφερνε κι άλλους ξεσηκωμούς και πολέμους και αποσχίσεις στην περιοχή – με πολλά θύματα και καταστροφές. Οι Βασιλιάδες αυτοί όμως δεν είχαν την ισχύ να επιβάλλουν την άποψη αυτή στους άλλους.

Έτσι λοιπόν, μετά από πολύ αίμα και από τις δύο πλευρές, οι δυνάμεις των συμμάχων Βασιλιάδων νίκησαν τις δυνάμεις του Βασιλιά, ο οποίος αναγκάστηκε να υποχωρήσει και να δεχτεί (με πολλές διαμαρτυρίες ειναι αλήθεια) την απόσχιση της επαναστατημένης περιοχής από τη Χώρα του και την ανακήρυξή της από τους συμμάχους Βασιλιάδες ως ανεξάρτητου και κυρίαρχου κράτους.

Τελικά, η πρόβλεψη των άλλων Βασιλιάδων ότι η εξέλιξη αυτή θα οδηγήσει σε ταραχές και περισσότερες αιματηρές αποσχίσεις βγήκε πολύ σύντομα αληθινή. Η μεγάλη Χώρα του Βασιλιά ουσιαστικά διαμελίστηκε και πολλές άλλες μικρότερες χώρες δημιουργήθηκαν.

Φυσικά και το καινούργιο αυτό κράτος ούτε ανεξάρτητο μπόρεσε ποτέ να γίνει ούτε και κυρίαρχο... Οι σύμμαχοι Βασιλιάδες ήταν αυτοί που βοήθησαν την ανεξαρτησία του από το Βασιλιά και ως αντάλλαγμα παρέμειναν για πολύ καιρό «προστάτες» του, με ό,τι αυτό συνεπάγεται ως προς την ανεξαρτησία του...

Τώρα αν εσείς θέλετε μπορείτε μόνοι σας να βάλετε όνομα στο παραμύθι... από εδώ.

Ή ίσως από εδώ.....

Μάθε παιδί μου γράμματα...

Πολύς καιρός χωρίς ποστ... Δουλειά, δουλειά, δουλειά, διακοπές (υπέροχες), δουλειά, δουλειά...
Πολλά έγιναν και πολλά ήθελα να γράψω... Αλλά που χρόνος...

Αυτό όμως θα το γράψω!

Αποσύρεται λέει το βιβλίο Ιστορίας της ΣΤ Δημοτικού. Μια ιστορία που τραβάει τώρα μήνες. Και δόστου πάλι άρθρα και απόψεις και συζητήσεις και εκπομπές και δε συμμαζεύεται...
Το βιβλίο δεν το χω διαβάσει. Ούτε τις περίφημες συζητήσεις και διαμάχες παρακολούθησα. Αλλά ούτε και θέλω ούτε και χρειάζεται, νομίζω.

Ήθελα μόνο να 'ξερα... Τα ΥΠΟΛΟΙΠΑ βιβλία της Στ Δημοτικού τα χει κρίνει κανείς έτσι; Των άλλων τάξεων του Δημοτικού; Του γυμνασίου; Του Λυκείου; Όλα αυτά καλά γραμμένα είναι να υποθέσω...

Στο βιβλίο Χημείας της Γ' Λυκείου που διδάχτηκα εγώ υπήρχε ένα κεφάλαιο στην εξεταστέα ύλη (πανελλαδικές εξετάσεις με δέσμες τότε) σχετικό με τα αμινοξέα. Στο μικρό αυτό κεφάλαιο λοιπόν αναγραφόταν ότι τα αμινοξέα που απαντώνται στη φύση ειναι... 30. Τότε πήγαινα και φροντιστήριο (όπως όλοι) και θυμάμαι ακόμα τον καθηγητή να μας λέει: "όσοι από σας είναι της δεύτερης δέσμης (δλδ εκτός απο φυσική και χημεία κάναμε και βιολογία, ενώ της πρώτης δέσμης έκαναν μαθηματικά) θα μας πουν ότι το βιβλίο έχει λάθος, και ότι τα αμινοξέα στη φύση είναι 20 και όχι 30. Η απάντηση μου είναι ότι όταν εξεταζόμαστε στη Χημεία τα αμινοξέα είναι 30 και όταν εξεταζόμαστε στη βιολογία τα αμινοξέα είναι 20."
Λίτος και ξεκάθαρος...!
Απ' όσο ξέρω το λάθος νούμερο 30 στο βιβλίο της Χημείας (πιθανότατα τυπογραφικό) δε διορθώθηκε για πολύ καιρό μετά που τελείωσα εγώ το Λύκειο.

Ηθικό συμπέρασμα....;
Τα παιδιά μας βγαίνουν τούβλα απ το σχολείο... αλλά δεν πειράζει... το πιο σημαντικό είναι να ξέρουν οτι στη Σμύρνη μας έσφαξαν οι Τούρκοι!


Ε, αει σιχτίρ!!!
(στα τούρκικα...)

Μύθοι και αλήθειες

Είναι κάμποσες μέρες τώρα που βλέπω στην τηλεόραση, ακούω στο ραδιόφωνο, διαβάζω στις εφημερίδες, αλλά και στα μπλογκ, τα άπειρα όσα σχετικά με τις πυρκαγιές και την Πάρνηθα κλπ... Κάποια από αυτά με κούφαναν τελείως, μέχρι και με εκνεύρισαν. Και μέρες τώρα έλεγα να γράψω ένα ποστ γι αυτά κι όλο το ανέβαλα λόγω δουλειάς. Μέχρι που με πρόλαβε ο απίστευτος πιτσιρίκος με αυτό το ποστ που ελπίζω να διαβάσετε όλοι! Από εκεί μπορείτε και να διαβάσετε το άρθρο του Ν. Μάργαρη στα Νέα. Ο Μάργαρης είναι πολλά χρόνια που τα γράφει και τα λέει αυτα, αλλά ποιος τον ακούει...

Δε χρειάζεται να επεκταθώ πολύ, τα λέει όλα το άρθρο. Εκείνο που είναι πιο απογοητευτικό για μένα είναι πόσοι "ειδικοί" και "επιστήμονες" που αναλαμβάνουν να "σώσουν" την κατάσταση είναι άσχετοι και τελικά επικίνδυνοι για το περιβάλλον. Και καλά, ο πολύς κόσμος, δεν ξέρει. Αυτοί; Αλλά θα μου πεις, στη χώρα όπου αυτοί που διδάσκουν τους επιστήμονες επιλέγονται όπως επιλέγονται (δες προηγούμενο ποστ) και όπου τις περιβαλλοντικές μελέτες τις κάνουν οι... μηχανικοί, τι να περιμένεις...



Γι αυτό ψυχραιμία παιδιά και να σκεφτούμε καλά τι κάνουμε πριν το κάνουμε, Καλές οι συγκεντρώσεις και οι διαδηλώσεις, δε λέω, ας είμαστε όμως λίγο υποψιασμένοι και ας θυμόμαστε οτι οι (αναμφισβήτητα) καλές προθέσεις δεν αρκούν. Μερικές φορές μπορεί και να οδηγήσουν σε λάθος αποτέλεσμα...





Και ένα τελευταίο. Όλο αυτό το οικολογικό κίνημα που έχει αναπτυχθεί στη δυτική Ευρώπη από τη δεκαετία του '70 και μετά, με οικολογικές οργανώσεις, κινήματα, οικολογικά κόμματα κλπ δε δραστηριοποιείται για τη σωτηρία της φύσης και του περιβάλλοντος και των οργανισμών. Δραστηριοποιείται για τη σωτηρία του ανθρώπου. Η "φύση" ξέρει πως να ξεπερνάει την κρίση και να συνεχίζει. Έχει περάσει ξηρασίες και παγετώνες και εδώ είναι ακόμα. Εμείς μπορεί να μην είμαστε και αυτό μας φοβίζει (και δικαίως!).

Καλά κάνουμε, και έτσι όπως τα χουμε κάνει επιβάλλεται. Απλά να ξέρουμε γιατί μιλάμε...



Υ.Γ. Δείτε και σχετικό ποστ του Μάνου Αντώναρου με απολαυστικό διάλογο μικρής Τερέζας-Αντώναρου. Έγραψε...

Αξιοκρατία

Διαβάζω στο "ΒΗΜΑ" αυτής της Κυριακής ένα άρθρο σχετικά με υποψίες για αναξιοκρατικά κριτήρια αξιολόγησης υποψηφίων για δύο θέσεις διδασκόντων στο ΤΕΙ Αθήνας. Η εισηγητική επιτροπή. λέει, μετά από αξιολόγηση 63 υποψηφίων κατέληξε στο να προτείνει δύο από αυτούς, οι οποίοι δύο είχαν πολύ λιγότερα προσόντα από τους υπόλοιπους υποψήφιους (π.χ. ενώ οι περισσότεροι υποψήφιοι είχαν τουλάχιστον διδακτορικό αυτοί οι δυο δεν έχουν!).

Καταλήγει η δημοσιογράφος: "Με βάση αυτά τα δεδομένα οι διδάσκοντες σιγοψιθυρίζουν στους διαδρόμους ότι «τα ΤΕΙ από τη μία πλευρά ζητούν εξομοίωση με τα πανεπιστήμια και από την άλλη οχυρώνονται πίσω από νομότυπες διαδικασίες για να ξεχάσουν την αξιοκρατία»".



Καταλήγω εγω: μήπως με το να ξεχνάνε την αξιοκρατία τα ΤΕΙ βρίσκονται στο... σωστότερο δρόμο για να εξομοιωθούν με τα πανεπιστήμια;;



Λεω... μήπως....

Συννεφιές...

Τώρα ξέρω ότι η πιο αυθόρμητη αντίδραση σ' αυτά που θα γράψω θα είναι... "τι μας λες ρε φίλε, για έλα και δω που ψηνόμαστε να δεις τι καλά που είναι... τυχεράκια!!".

Είμαι σίγουρος.... Μιλάω με φίλους στην Ελλάδα και όλοι το ίδιο λένε. Καύσωνας. Αφόρητη ζέστη. Ιδρώτας. Δυσφορία. Κόλαση....

Εμένα όμως μου λείπει ο ήλιος!

Να ξυπνήσω και ν' ανοίξω το παράθυρο και να ναι γαλάζιος ο ουρανός! Να μην έχει σύννεφα!

Είναι κάμποσες μέρες τώρα που κάθε μέρα γκρίζο βλέπω και σύννεφα. Κοιτάω το ημερολόγιο και μετά τον ουρανό έξω και κάτι δε μου πάει καλά. Καλοκαίρι έχουμε γαμώτο! Τέλος Ιουνίου! Παααάλι συννεφιά; Και βροχή πολλές φορές...

Ίσως είναι τα (κάμποσα) χρόνια εδώ πάνω στη σκανδιναβία και οι πολλές μέρες που έχω περάσει με τέτοιο καιρό... δεν ξέρω... αλλά ρε παιδί μου, κάθε φορά που σηκώνομαι το πρωί και βλέπω ήλιο με φτιάχνει! Θυμάμαι Δεκέμβρη, Γενάρη στην Αθήνα να κάνει λιακάδες και όλοι να γκρινιάζουνε... "δεν είχαμε βροχές φέτος", "δεν είναι καλό για την παραγωγή", "θα κορακιάσουμε από την έλλειψη νερού το καλοκαίρι", "άντε να ρίξει καμια βροχούλα" και τέτοια... Κι εγώ στην καλύτερή μου! Άσε να δούμε λίγο ήλιο και γαλάζιο ουράνο βρε παιδί μου!

Τελικά είναι μεγάλο ψέμα ότι κάποια πράγματα τα συνηθίζεις με τον καιρό... Το αντίθετο συμβαίνει, εγώ αυτό πιστεύω! Μόνο αν έχεις μάθει σε μια κατάσταση (οποιαδήποτε κι αν είναι αυτή) από μικρός, αν έχεις μεγαλώσει μ' αυτήν, τη συνηθίζεις και τη μαθαίνεις. Αλλοιώς, όσο πιο πολύ σου λείπει τόσο την αποζητάς. Και αυτό πιστεύω ισχύει για όλα, όχι μόνο για τον ήλιο και τη ζέστη.

Κι εκεί βέβαια έρχεται ο (κατακαημένος) φίλος από την Ελλάδα και σου βάζει τις φωνές (βλ. παραπάνω).

Αλλά εγώ ρε παιδιά δεν λέω να καούμε... Χάθηκε ο ίσιος δρόμος, που λέει και η καμήλα; Λίγο καλοκαίρι θέλω να καταλάβω, κι ας μην ιδρώνω η ζεστένομαι. Ο καθένας ότι του λείπει επιθυμεί, θα μου πείτε. Σωστό. Αλλά στη λογική του "σκέψου τα χειρότερα" δε μπορώ να μπω... Το χω προσπαθήσει δηλαδή πολλές φορές και για πολλά θέματα, αλλά δεν... Και για να λέμε την αλήθεια το θεωρώ εντελώς κουτό να σκέφτεσαι πάντα τα χειρότερα για να αισθανθείς καλύτερα μ' αυτό που έχεις. Άμα δεν καλύπτονται οι επιθυμίες και οι ανάγκες σου γίνεται να σκέφτεσαι ότι "θα μπορούσε να ναι και χειρότερα" (να, δες τους άλλους στην Ελλάδα που πεθαίνουν απ' τη ζέστη!) και να αισθανθείς τυχερός; Ε όχι λοιπόν, δε γίνεται.



Ο άνθρωπος κοιτάζει πάντα το καλύτερο, όχι το χειρότερο. Και ζηλεύει το καλύτερο, δε χαίρεται που δεν έχει το χειρότερο. Και αυτό προσπαθεί να φτάσει. Αλλοιώς θα έμενε εκεί που είναι γιατί θα χαιρόταν που δεν είναι... χειρότερα.

Γι' αυτό και δε ζει στα σπήλαια ακόμα. Γιατί είναι ανικανοποίητος, κι όχι ικανοποιημένος.





Από που το ξεκίνησα και που το πήγα ε;

Και που να πιάσουνε κι οι ζέστες!