Μια φορά και έναν καιρό ήταν μια Χώρα μακρινή, μεγάλη και με πολλούς κατοίκους. Σε αυτή τη μεγάλη Χώρα ζούσαν άνθρωποι πολύ διαφορετικοί μεταξύ τους. Δε μιλούσαν όλοι την ίδια γλώσσα, ούτε πίστευαν στον ίδιο Θεό, ούτε είχαν την ίδια καταγωγή, αλλά η ζωή τους κυλούσε ήρεμα και ειρηνικά. Πριν από πολλά χρόνια αναγκάστηκαν δια της βίας να ανήκουν όλοι στην ίδια Χώρα, αλλά ο καθένας ζούσε στο χωριό του, με την οικογένεια, τη ζωή και μικροπροβλήματά του και αυτό ήταν που τους ένοιαζε περισσότερο από όλα. Πολλοί μιλούσαν περισσότερες από μια γλώσσες ώστε να μπορούν εύκολα να συνεννοούνται με όλους. Ο Βασιλιάς που τους κυβερνούσε είχε αξιωματούχους σε όλες τις γωνιές της χώρας, που μιλούσαν τις διάφορες γλώσσες και έτσι εξασφάλιζε ότι όλοι πλήρωναν τους φόρους τους σε αυτόν και υπήρχε ειρήνη και τάξη στη χώρα – αυτό άλλωστε τον ενδιέφερε κι αυτόν, και όχι σε τι Θεό πίστευε ο καθένας απ’τους υπηκόους του. Βέβαια και ο Βασιλιάς μιλούσε μια από τις γλώσσες και πίστευε σε έναν Θεό, και αυτή η γλώσσα και θρησκεία έγινε η επίσημη στη Χώρα, αλλά ο καθένας στο Βασίλειό του μπορούσε να πιστεύει ό,τι ήθελε και να μιλάει σε όποια γλώσσα ήθελε.
Η ζωή κυλούσε ήρεμα και ειρηνικά για πολλά χρόνια, όσο η Χώρα ήταν δυνατή και πλούσια. Επειδή όμως όλα σ’αυτό τον κόσμο έχουν τον κύκλο τους, ήρθε και ο καιρός που ο πλούτος άρχισε να λιγοστεύει. Οι συμμαχίες του Βασιλιά με άλλους δυνατούς βασιλιάδες τριγύρω άρχισαν να αδυνατίζουν και η οικονομική δύναμη της χώρας εξασθένησε. Σιγά σιγά άρχισε να επηρεάζεται και η καθημερινή οικονομία των κατοίκων της χώρας, οι φόροι αυξήθηκαν και άρχισε η γκρίνια. Τότε βρέθηκαν κάποιοι που θυμήθηκαν ότι όλοι αυτοί οι λαοί που ζούσαν σήμερα στη Χώρα ήταν πολύ διαφορετικοί μεταξύ τους και βρέθηκαν να είναι υπήκοοι του ίδιου Βασιλιά με το ζόρι. Εκείνοι μάλιστα που γκρίνιαζαν περισσότερο ήταν αυτοί που μιλούσαν άλλη γλώσσα από την επίσημη του Κράτους και πίστευαν σε άλλη θρησκεία από την καθιερωμένη στο Βασίλειο. «Τι δουλειά έχουμε Εμείς να είμαστε στην ίδια Χώρα με Αυτούς, Αυτοί έχουν την εξουσία στη χώρα και εμάς μας καταπιέζουνε, βλέπετε που δεν έχουμε να φάμε; Αυτοί τα κρατάνε όλα για τον εαυτό τους!» έλεγαν. Βέβαια δεν ήταν αυτός ο λόγος που δεν είχαν να φάνε, αλλά ο κόσμος δε μπορούσε να καταλάβει τις πραγματικές αιτίες των προβλημάτων του και η πιο εύκολα κατανοητή αιτία φάνταζε αυτή. Έτσι, σιγά σιγά η γκρίνια μετατράπηκε σε δυσφορία και στη συνέχεια σε αντίδραση, ακόμα και βίαιη. Οι κάτοικοι ενός μικρού κομματιού της Χώρας έφτιαξαν ένα μικρό, λίγο πολύ αυτοσχέδιο επαναστατικό στρατό και άρχισαν ανταρτοπόλεμο με τις επίσημες δυνάμεις του κράτους με σκοπό την «απελευθέρωση» όπως την έλεγαν, δηλαδή να γίνουν ανεξάρτητοι από το Βασιλιά και να αποσχιστούν από τη Χώρα του.
Στο εξωτερικό της Χώρας οι άλλοι Βασιλιάδες παρακολουθούσαν με πολύ ενδιαφέρον τα γεγονότα στη μεγάλη αυτή Χώρα. Κάποιοι από αυτούς θορυβήθηκαν, είτε γιατί είχαν και αυτοί λαούς διαφορετικούς στη δική τους χώρα και φοβήθηκαν ότι θα αντιμετωπίσουν παρόμοια προβλήματα αργά ή γρήγορα, είτε γιατί ο Βασιλιάς της Χώρας ήταν πιστός τους σύμμαχος και δεν ήθελαν να δούν αυτόν ή τη Χώρα του αποδυναμωμένους. Άλλοι Βασιλιάδες που δεν τα πήγαιναν τόσο καλά με το Βασιλιά τελευταία, σκέφτηκαν ότι αυτή ήταν μια καλή ευκαιρία να τον ξεφορτωθούν. Ακόμα καλύτερα, να βοηθήσουν να ανεξαρτητοποιηθεί το μικρό αυτό κομμάτι της Χώρας και να γίνει μια μικρή χώρα που θα μπορούν καλύτερα να ελέγχουν. Έτσι, οι ξένοι Βασιλιάδες χωρίστηκαν στα δυο – κάποιοι υποστήριξαν ανοιχτά το Βασιλιά, λέγοντας ότι πρέπει να προστατευτεί η ειρήνη στην περιοχή και να μην υπάρξουν αλλαγές στα σύνορα των χωρών και να προστατευτούν οι διεθνείς συνθήκες που τα καθορίζουν, ενώ άλλοι υποστήριξαν ανοιχτά τους επαναστάτες κατοίκους της Χώρας, λέγοντας ότι έχουν το δικαίωμα να ανεξαρτητοποιηθούν και ότι ο κάθε λαός έχει το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης και της ελευθερίας. Αυτοί οι τελευταίοι μάλιστα τόνιζαν και την ανθρωπιστική πλευρά του θέματος, δίνοντας μεγάλη δημοσιότητα σε κάποιες περιπτώσεις βίαιης καταστολής των αντιδράσεων των κατοίκων από το στρατό του Βασιλιά. Οι περιπτώσεις αυτές ήταν αληθινές, και η δημοσιοποίησή τους στις χώρες των άλλων Βασιλιάδων προκάλεσε φρίκη στους λαούς τους και κύμα μεγάλης συμπάθειας προς τους καημένους επαναστάτες που αγωνίζονται για την ανεξαρτησία τους και σφαγιάζονται αλύπητα από το στρατό του Βασιλιά. Εκείνο όμως που δεν έβγαινε τόσο προς τα έξω ήταν ότι και οι επαναστάτες έκαναν εγκλήματα, και μάλιστα σε πολλές περιπτώσεις με θύματα αμάχους, απλά αυτά ήταν λιγότερα για τον απλούστατο λόγο ότι οι «αντάρτες» δεν είχαν τόσα μέσα και οπλισμό όσο ο επίσημος στρατός κι έτσι οι δυνατότητές τους ήταν πιο περιορισμένες.
Με τον καιρό η κοινή γνώμη στις χώρες των Βασιλιάδων που υποστήριζαν την ανεξαρτησία της μικρής επαναστατημένης περιοχής στράφηκε πλήρως εναντίον του Βασιλιά και της καταστολής της επανάστασης από το στρατό του και οι Βασιλιάδες αυτοί (αφού φρόντισαν να ενισχύσουν – ή ισως και να κατευθύνουν - τα αισθήματα των λαών τους προς αυτή τη συμπάθεια) έφτασαν στο σημείο να υποστηρίξουν τον αγώνα της μικρής αυτής περιοχής τόσο ανοιχτά ώστε έστειλαν – απροκάλυπτα πια – δικό τους στρατό στην περιοχή για να βοηθήσει τους επαναστάτες. Η επίσημη αιτία για την αποστολή στρατευμάτων ήταν φυσικά ανθρωπιστικοί λόγοι, η προστασία της ζωής και των δικαιωμάτων τους από τον πανίσχυρο και αδίστακτο Βασιλιά. Κάποιοι άλλοι Βασιλιάδες επέμειναν πως η περιοχή αυτή δεν έπρεπε να αποσχιστεί απο τη Χώρα και πως η εξέλιξη αυτή θα έφερνε κι άλλους ξεσηκωμούς και πολέμους και αποσχίσεις στην περιοχή – με πολλά θύματα και καταστροφές. Οι Βασιλιάδες αυτοί όμως δεν είχαν την ισχύ να επιβάλλουν την άποψη αυτή στους άλλους.
Έτσι λοιπόν, μετά από πολύ αίμα και από τις δύο πλευρές, οι δυνάμεις των συμμάχων Βασιλιάδων νίκησαν τις δυνάμεις του Βασιλιά, ο οποίος αναγκάστηκε να υποχωρήσει και να δεχτεί (με πολλές διαμαρτυρίες ειναι αλήθεια) την απόσχιση της επαναστατημένης περιοχής από τη Χώρα του και την ανακήρυξή της από τους συμμάχους Βασιλιάδες ως ανεξάρτητου και κυρίαρχου κράτους.
Τελικά, η πρόβλεψη των άλλων Βασιλιάδων ότι η εξέλιξη αυτή θα οδηγήσει σε ταραχές και περισσότερες αιματηρές αποσχίσεις βγήκε πολύ σύντομα αληθινή. Η μεγάλη Χώρα του Βασιλιά ουσιαστικά διαμελίστηκε και πολλές άλλες μικρότερες χώρες δημιουργήθηκαν.
Φυσικά και το καινούργιο αυτό κράτος ούτε ανεξάρτητο μπόρεσε ποτέ να γίνει ούτε και κυρίαρχο... Οι σύμμαχοι Βασιλιάδες ήταν αυτοί που βοήθησαν την ανεξαρτησία του από το Βασιλιά και ως αντάλλαγμα παρέμειναν για πολύ καιρό «προστάτες» του, με ό,τι αυτό συνεπάγεται ως προς την ανεξαρτησία του...
Τώρα αν εσείς θέλετε μπορείτε μόνοι σας να βάλετε όνομα στο παραμύθι... από εδώ.
Ή ίσως από εδώ.....
